چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

شاعر صوفی مسلک دوران ناصری سروده:

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟

کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را؟

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

ولی گمانم ادعای گزاف کرده!

آسید رضا مؤید خودمان هرچند نه به قوت فروغی بسطامی ولی بهتر گفته که:

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را

ای نور دیده! جان و دل اهدا کنم تو را

این دیده نیست قابل دیدار روی تو

چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

آقاجان... همین که سیدرضا گفته... همین.

ای که در باغ دلم مستقری

ای که در باغ دلم مستقری	شام تاریک دلم را سحری
ای قد و قامت تو سرو سهی	بوی تو مشک ختن رخ چو پری
ای که حتی ز خودم هم بهتر	از من و حال دلم با خبری
صبحگاهی به نگاهی گذری	شود آیا که ز کویم گذری
صبحگاهان من و روز وصال	گر مصادف شود و دل ببری
عهد کردم که دگر غم نخورم	نه غم دنیی دون، نی دگری
صبح من! وعده صبح صادق	کی شود پرده ظلمت بدری
صبح در صبحی و سبوح تو را	آفریده که کند جلوه گری
عالمی منتظر رؤیت توست	ای که بیش از همه خود منتظری
جمعه ها از پی هم می گذرند	کس ندید آمدنت را اثری
کاش این فصل فراق و غیبت	بشود زود و چو آنی سپری
کاش من هم چو همه عالمیان	از گلستان تو گیرم ثمری
آه اگر قسمت من یار نشد	به وی از من بدهیدش خبری
کو ز داغ غم  تو آخر عمر	نه دلی ماندش و نه پا و سری

پی نوشت:
اولین شعری است که به طور جدی سروده ام. امید که مقبول نظر حضرت عشق عج الله تعالی فرجه الشریف قرار گیرد.

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
گاهی اگر در چاه، مانند پدر، آه
اندوه مادر را حکایت کرده باشی
گاهی اگر زیر درختان مدینه
بعد از زیارت استراحت کرده باشی
در سال های سال، دوری و صبوری
چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی
حتی اگر بی آن که مشتاقان بدانند
گاهی نمازی را امامت کرده باشی
یا در لباس ناشناسی در شب قدر
از خود حدیثی را روایت کرده باشی
یا در میان کوچه های تنگ و خسته
نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی
پس بوده یی و هستی و می آیی از راه
تا حق دل ها را رعایت کرده باشی
پس مردمک های نگاه ما عقیم اند
تو حاضری بی آن که غیبت کرده باشی

نغمه مستشارنظامی