بسم الله؛
بنده محمد دهداریم؛ دانشجویی همیشگی و همیشه در مسیر شدن. در ستون بیوگرافی و در صفحه «درباره بنده» مختصراً از تمایلات و تنافرات خود نوشته ام. اینجا می خواهم کمی از سابقه خود در فضای مجازی به طور اعم و وبلاگستان فارسی به طور اخص بنویسم. گمانم سال ۸۳ یا شاید هم کمی قبلتر بود که برای اولین بار با مشغولیتی به نام وبلاگ نویسی آشنا شدم. از همان موقع تا کنون کمابیش در وبلاگستان فارسی فعال بوده ام. وبلاگ در آن سالها و هنوز هم پدیده غریبی است. ابزاری بسیار ساده و در عین حال پیچیده که به افرادی عادی مانند بنده یک رسانه شخصی با طیف نسبتاً وسیعی از مخاطبین هدیه می داد. رسانه ای سهل و ممتنع در کارکرد که تا قبل از همه گیری وب۲ صرفا در اختیار صاحبان قدرت و ثروت بود. شاید به همین دلیل بنده و امثال بنده در آن سال های ابتدای دهه ۸۰ چنین شیفته این پدیده نوظهور شده بودیم. رسانه ای که به ما جوانان متولد دهه شصت و رشد یافته در سختی های دوران سازندگی و التهابات دوره اصلاحات با همه اختلافاتی که داشتیم فرصت گفتگو می داد.
البته وبلاگ نویسی برای این حقیر از همان ابتدا نیز مستظهر به انگیزه های اعتقادی بود و آنرا وسیله ای برای در میان گذاشتن عقایدم با دیگران می دانستم. درمیان گذاشتنی که یقیناً از مسیر نوعی دیالوگ برمی آمد و نه صرفاً مونولوگ! لذا همواره سعی داشته ام در فضای وبلاگشهر متکلم وحده نباشم و اگر قول احسنی شنیدم بپذیرم و حتی تبعیت نمایم.
و اما اینکه چگونه از بلاگ.ir سر درآورده ام هم داستان پر فراز و نشیبی دارد. سرآغاز آشنایی بنده با وبلاگشهر فارسی با میزبانی پارسی بلاگ بود. پارسی بلاگِ متین و موقر و البته زیاد از حد پاستوریزه... در پارسی بلاگ وبلاگی ساخته بودم بسیار مبتدیانه که هرازچندگاهی نیز نامش را تغییر می دادم. همینطور نام خودم را! برای شروع نوشتن یک مبتدی، استفاده از نام اصلی کمی متهورانه می نمود و دیگران نیز کمتر چنین جسارتی می کردند. لذا بنده نیز چنان رفتم که دیگران رفتند.
پس از مدتی مشق وبلاگ نویسی در پارسی بلاگ به میهن بلاگ رفتم و چالش های محمدجواد را راه اندازی نمودم و با نام مستعار محمدجواد مهدوی که میراث پارسی بلاگ بود به نوشتن ادامه دادم. میهن آن موقع سرویس میزبان پیشروی محسوب می شد. امکانات جالبی داشت و قالب های بدیعی نسبت به زمانه خودش. نکته جالب توجهش این بود که با آدرس myblog.ir نیز قابل دسترسی بود و این آدرس برای خودش کم کلاس نداشت! :)
چند سالی در میهن بلاگ نوشتم لیکن با خرابی های مکرر میهن و نهایتا انتقال کاملش به سرور جدید آخرالامر به سیم آخر زدم و وبلاگ را به طور کامل به پرشین بلاگ منتقل کرده و چالش های مجازی ام را اینبار آنجا منتشر نمودم. اولین و امن ترین سرویس وبلاگ نویسی آن روزها که هیچ وقت تصورش را هم نمی کردم روزی به سرنوشت میهن بلاگ دچار شود.
حدوداً پنج سالی را در پرشین بلاگ به خوبی و خوشی گذراندم. همان قالب به سختی شخصی شده میهن بلاگ را که برای طراحی اش HTML و CSS آموخته بودم و کلی ترفند و تکنیک SEO خرج بهینه سازیش کرده بودم با زحمت بسیار اینبار در پرشین بلاگ بازطراحی کردم و به مدد الهی طی چند سال، وبلاگ را به رنکینگ ۳ گوگل ارتقا دادم.
اهل فن می دانند رنک ۳ برای یک وبلاگ شخصی با محوریت محتوای فکری و مذهبی به آسانی به دست نمی آید. با همه این اوصاف و علی رغم زحمتی که برای انتشار چالش های مجازیم در پرشین بلاگ کشیده بودم آشنایی با مجموعه سایت های تخصصی بیان دوباره وسوسه ام کرد تا باز به مهاجرت فکر نمایم. خصوصا که بیان در ابتدای راه صرفاً با دعوتنامه عضو می پذیرفت و بسیاری از وبلاگ نویسان مطرح نیز به آن مهاجرت نموده بودند و فضای نخبگانی خوبی ایجاد شده بود. نهایتاً چشم بر رنک ۳ گوگل و طراحی شخصی قالب و لوگو و لینک های تبادل شده با دیگر دوستان مجازی که بعضا از مشاهیر هم بودند بستم و به بیان نقل مکان نمودم. آنچه مایه دلگرمی بود علاوه بر امکانات خوب بیان این بود که اینبار توانستم با استفاده از تمهیدی که در بلاگ.ir فراهم شده بود یعنی "نرم افزار مهاجرت" کلیه مطالب وبلاگ قبلیم به همراه آرشیو کامل و کامنتهایش را به این سرویس دهنده بسیار قوی و حرفه ای منتقل نمایم.
زین پس و به مدت طولانی در اینجا خواهم نوشت. إن شاءالله.
در آخر از همه دوستانی که به بنده عنایت داشته و وبلاگ قبلی بنده را لینک کرده بودند درخواست می کنم آدرس را به آدرس ذیل تغییر دهند:
dehdari.blog.ir
والسلام علی من اتبع الهدی
پی نوشت:
* توجه داشته باشید که تاریخ این مطلب متعلق به اولین یادداشت وبلاگ قبلی بنده در پرشین بلاگ است که پس از انتقال به بلاگ.ir ویرایشش نموده ام!
